De mooie belevenissen stapelen zich op.

Na de onvergetelijke dag op het water zijn wij gereden naar de camping Motutara in Whananaki. De navigatie leidde ons een smal pad in met niet meer dan tien centimeter ruimte aan weerszijden van de camper. We zagen het strand al verschijnen, maar geen camping. Iets van een weg leek zich te vervolgen over het strand, maar dit kon de bedoeling niet zijn. Er zat niets anders op dan terug te keren, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Heel voorzichtig achteruit met Simone als de betrouwbare richtingaanwijzer buiten de camper wisten wij de camper weer terug op de geasfalteerde weg te krijgen en door de enige andere weg te volgen bereikten wij vijf minuten later onze geplande bestemming.

Eén van de voordelen van het reizen in het laagseizoen, is dat de campings rustig zijn en campingeigenaren je vrij laten in de keuze van jouw standplaats. Deze campingeigenaar vertelde ons dat wij zelf mochten kiezen waar wij wilden staan. Na een rondje te hebben gereden, besloten wij de camper neer te zetten bijna op het strand. Buiten hebben wij genoten van de laatste minuten zon, met alleen het geluid van krekels, vogels en op de kust aanspoelende golven op de achtergrond. Dit zijn de momenten die je altijd bijblijven.

In de morgen hadden wij het strand voor onszelf. In het vroege ochtendlicht samen door de branding gelopen en mooie foto’s kunnen maken voor onszelf en het thuisfront.

Wij zijn vervolgens gereden naar het strand van Matapouri. De kortste weg hier naartoe ging over een grindweg van een kilometer of vijftien die mijn vullingen (Simone heeft uiteraard geen vullingen) van tijd tot tijd deed lostrillen. De reden voor onze trip daar naartoe waren de  mermaid pools. Volgens onze toch niet mainstream reisgids een goed bewaard geheim, maar er waren toch al snel meer dan tien anderen die deze natuurlijke attractie hadden weten te vinden. Maar om deze natuurlijk gevormde pool, die je niet kunt zien vanaf het strand, te bereiken, moet je eerst een redelijk zware tocht afleggen door water en over land. Allereerst zijn wij naar het einde van het strand gelopen waar wij aankwamen bij een rotswand. Je moet hier omheen door het water waden, wat bij Simone tot aan haar borst kwam. Gelukkig hadden wij onze waterslippers aan, want ook de grond bestond voornamelijk uit rotsen.

Hierna kom je aan bij een ander strand en moet je beginnen aan een flinke klim over een rots. Deze is zo steil dat er zelfs touwen hangen om je aan omhoog te kunnen optrekken. Daar waar de touwen ontbreken zijn het de boomwortels die voor ondersteuning zorgen.  

Bovenop deze uit de kluiten gewassen heuvel liepen wij tussen de palmbomen en na aan de andere kant te zijn afgedaald uit het struikgewas kwamen wij aan bij het rotsachtig gedeelte.

Hier maakten wij de keuze om naar links te gaan (zal wel komen omdat we de hele tijd links moeten rijden) en kwamen uit bij een groene pool. Shrek zou hier vast blij mee zijn, maar wij dachten: “is dit nou die bijzondere pool?”. We besloten terug te lopen en naar rechts te gaan, hopend dat wij daar wel een heldere pool zouden aantreffen. En ja hoor, deze zat aan de rechterkant. Na verkoeling te hebben gezocht in deze pool, moesten wij hetzelfde pad weer terug om bij de camper te komen. Het waterpeil was inmiddels gestegen en kwam bij Simone tot aan haar kin. Tas boven op het hoofd en gaan!

Vervolgens zijn wij gereden naar de Waipu caves, een grot met stalactieten, stalagmieten en gloeiwormen. Wederom waren wij erg blij met onze waterschoenen, want je moet eerst door het water lopen wil je er komen. Diep in de grot deden wij onze zaklampen uit en zie je duizenden puntjes gloeien. Een soort van sterrenhemel, maar dan in een grot.

Daarna zijn wij naar een olijfgaarde gereden om te overnachten. Dit is een concept dat wij via locals hebben doorgekregen. Je slaapt dan bij een boer en betaalt geen kosten voor de staanplaats. Als tegenprestatie steun je de locals door producten af te nemen of daar te eten. Wij kochten een heerlijke fles olijfolie en vinaigrette. Wat wij zo leuk vinden aan dit concept, is dat je met de locals in gesprek raakt. Na een uur te hebben gekletst onder de druivenstruiken en een paar muggensteken verder, besloten wij de camper in te gaan. Einde dag en het licht uit om half negen. De jetlag moet nog worden verwerkt J

PS: we wilden een aantal foto’s plaatsen van onze eerste dagen down under, maar wifi is niet zo stabiel dus die houden jullie nog steeds van ons tegoed.