Een dag met een gouden randje

Vanuit onze overnachtingplaats aan zee gingen wij de volgende dag op pad om de Golden Bay te gaan ontdekken. Onze eerste stop leidde ons naar het meest intrigerende en indrukwekkende strand op het Zuidereiland genaamd Wharariki Beach. Wat een mysterieus strand met enorme rotsblokken in het water, torenhoge kliffen en goed verborgen schatten. Hier laten meer over, lees vooral door. Een wandeling van circa 1 uur bracht ons naar het einde van het strand. Om daar te komen, moesten wij over grote rotsblokken klimmen en door grotten lopen. Dit was zeker de moeite waard, want wij vonden ook nog mooie, heldere pools. Echt een spannende ervaring om zo alle geheimen van het strand te ontdekken (de getijdentabel had ik in mijn geheugen gegrift om bijna ongelukjes op het strand te voorkomen J).

Wij liepen weer terug naar het beginpunt van het strand en zagen mensen in het water staan langs de rotskant. Zou het dan toch? Simone gaf een marsorder: “Schoenen en sokken uit en foto’s maken! Simone hield alle spullen bij zich en ik toog richting de zeehondencrèche. Met het water rond de enkels liep ik richting een aantal in het water spelende zeehonden die verdraaid nieuwsgierig waren. Over elkaar heen tuimelend en heel nieuwsgierig kwamen zij zo nu en dan bij mij kijken. Ook de moeder (daar ga ik dan maar van uit, hij/zij was een maatje groter) nam af en toe polshoogte maar leek zich ook totaal geen zorgen te maken. Alleen het geluid van mijn camera zorgde een enkele keer voor een schrikreactie bij Seabert. Echt een ervaring om nooit te vergeten.

Zo nu en dan keek ik achter mij om te kijken hoever Simone al naar achteren was gedwongen door het opkomende tij, maar iedere keer gebaarde zij mij om vooral foto’s te blijven maken. Toen het water mijn korte broek bedreigde besloot ik dat het genoeg was en kon ik blootsvoets beginnen aan onze terugweg door de duinen richting de camper. Heel blij dat ik dit had mogen meemaken, al had ik het graag van dichtbij willen delen met Sietje. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Al napratend over deze bijzondere ervaring, passeerden wij onderweg de Mussel Inn en besloten hier een hapje te eten. Bij dit lokale restaurant bekend om zijn, jawel mosselen, bestelde Simone de specialiteit van het huis en nam ik een visburger. Hierna reden wij naar de Te Waikoropupu Springs. Dit is de grootste zoetwater bron in Nieuw Zeeland. Deze bron is zo helder dat je letterlijk alle planten en steentjes erin kunt zien.

Daarna zijn wij naar de Anatoki Salmon farm gereden. Eens kijken of de zalm vandaag wil bijten. Na een korte uitleg vertrokken wij met hengel, schepnet en koelbox richting het meer. We zagen al grote zalmen zwemmen, maar of ze vandaag ook zin zouden hebben om te bijten? De zalmen zwommen rond onze hengel, maar beten helaas niet. Gelukkig kwam daar een vriendelijke jongeman van de farm die ons lokaas aanbood. Na 15 minuten was het raak! En enorme joekel van wel 860 gram moest ik naar boven trekken. Nu komt al dat harde trainen met een personal trainer van pas ;-).

En tegensputteren die grote zalm! Simone moest direct met het schepnet en de box om hem in te doen klaar staan. Trots als twee pauwen liepen wij terug met onze vangst. Zij maakten de zalm schoon en rookten hem. Met Simone’s eetlust is niets mis (typisch een Klepper) zo bleek ook vandaag maar weer. Na een groot bord mosselen zag zij nog wel plek voor een half zalmpje J. Zij besloot dan ook direct in de camper om het eerste stuk te verorberen. Niet voor het eerst waren haar ogen groter dan haar maag en de vork ging steeds trager van het bord naar de mond. Maar uiteindelijk heeft ze het voor elkaar gekregen dat hele stuk vis naar binnen te werken. Daarna werd het een tijdje stil naast mij…..

Wij zijn hierna gereden naar een nieuwe camping met een enorme moestuin waar wij naar hartenlust mochten plukken. De eigenaar vertelde er met veel enthousiasme over en wij besloten als dank voor de ontvangen groente en fruit om hem een stuk zelfgebakken koek en frittata te brengen. Weer een mooie dag in Abel Tasman NP.