De laatste etappe

Onze laatste blog uit Nieuw Zeeland (en wellicht van deze vakantie als mijn verwachtingen ten aanzien van wifi in Fiji kloppen). Het avontuur hier zit er bijna op en ook afgelopen week was een aaneenschakeling van bijzondere ervaringen.

Maandag j.l. toen wij terugkeerden in Wanaka besloten wij weg te blijven van de eerder gebruikte campground en bij een lokale wijnboerderij te verblijven. Zoals de meesten van jullie wel weten zijn wij beiden geen wijndrinkers maar aangezien dit prime wijngebied is moesten wij dit toch maar eens proberen. Een ontzettend vriendelijke, van oorsprong Schotse kerel, heette ons welkom en deelde met ons de ontstaansgeschiedenis van zijn boerderij. Hij en zijn vrouw hadden, net als de mensen in het programma “ik vertrek”, beiden hun baan opgezegd en besloten naar de andere kant van de wereld te verkassen met als enige kennis over wijn, hoe je deze moet drinken. Als je dit soort verhalen hoort (we hebben meerdere soortgelijke verhalen gehoord deze vakantie) ontkom je er toch niet aan om te denken hoe het zou zijn als…. Maar jullie hoeven je geen zorgen te maken hoor J, we hebben nog geen concrete plannen voor vertrek.

De volgende dag gingen wij op pad in de richting van Lake Pukaiki, onze uitvalsbasis voor Mount Cook. Onderweg passeerden wij Omarama waar wij prachtige rotsformaties van kalksteen hebben bekeken. Wij wilden blijven slapen bij een plaatselijke kaasboerderij die, zo bleek bij aankomst, in de middle of nowhere met behulp van zonne-energie verschillende kazen produceerde. Met ons eigen kaasplankje zaten wij in de late middag te genieten van de stilte om ons heen aan de voet van de bergen. Totdat Simone een vraag stelde die mij niet meer losliet: “Lukt het wel om de camper weer terug omhoog naar de weg te krijgen?” Deze vraag verdient uiteraard een toelichting…

De weg naar zijn kaasstulpje liep naar beneden over een paar honderd meter lang grindpad met een aantal verraderlijk steile stukken. De zwaartekracht deed het meeste werk op de heenweg, maar de manier waarop Simone een tweetal personenauto’s had zien vertrekken heuvelop, deed haar twijfelen over of en zo ja hoe wij in hemelsnaam terug omhoog zouden komen. Ik zei natuurlijk, “komt goed, maak je geen zorgen” en wij gingen een stukje wandelen. Maar de twijfel was gezaaid.

Terug dus maar richting de camper en besloten om te proberen omhoog te rijden. Als het makkelijk zou gaan bleven we daar gewoon overnachten, zo niet dan sliepen we aan Lake Pukaiki. De eerste poging (met beleid om maar vooral niet vast te lopen met de achterkant van de camper op de grond in verband met de steile hoek) strandde in schoonheid. Tot halverwege de helling kwam de camper voordat hij langzaam achteruit begon te glijden. De slippende koppeling bracht de vakantie van vorig jaar in Spanje in herinnering (weet je nog Martijn, die klim omhoog J).

Dit keer was het Simone die uitstapte, maar dat was meer een gebaar dan een enorme besparing op het gewicht dat omhoog moest. Dan maar met een aanloopje. Zo snel mogelijk optrekkend (vrij traag dus) reed ik de camper het grindpad omhoog en slippend en stuiterend redde ik het om ‘m bovenaan de weg te krijgen. Jullie begrijpen dat wij sliepen aan Lake Pukaiki. Simone ontdekte een prachtige plek langs het meer met prachtig uitzicht op Mount Cook tijdens een onbewolkte zonsondergang. Een voorproefje van onze volgende dag waarop wij de Hooker Valley track zouden gaan lopen.

Op een stralende dinsdagochtend vertrokken wij al vroeg richting de hoogste berg van Nieuw Zeeland waarbij wij tijdens het grootste gedeelte van de rit langs de oevers van Lake Pukaiki reden. Het ongelooflijk blauwe water en de aanblik van de met iedere kilometer mooier wordende Mount Cook, maakte het lastig om de ogen op de weg gericht te houden.

De wandeling was er één uit de laagste categorie als het gaat om moeilijkheid, maar scoorde maximaal op de “wauwfactor”. Wat een prachtige omgeving om rond te mogen lopen. En dan ook nog eens op een onbewolkte dag zodat wij deze berg in z’n volle glorie mochten aanschouwen.

Doordat het weer de laatste weken had meegezeten en wij daardoor alle bestemmingen op ons wensenlijstje hadden afgestreept was er tijd over. Omdat wij beiden gek zijn op het kijken naar dieren in het wild, kozen we er uiteindelijk voor richting Oamaru te rijden. Hier leeft een grote kolonie blauwe pinguïns (waarvan wij er ook eentje hadden gezien in Abel Tasman) en die zouden we maar wat graag tegen komen in het donker.

Omdat wij niet de enige toeristen zijn en deze beestjes hun nest niet meer zouden kunnen bereiken als men het hier niet enigszins in goede banen zou leiden, konden wij dit alleen georganiseerd meemaken. Een helaas noodzakelijke balans tussen natuurbeheer en commercie, zorgde ervoor dat wij na zonsondergang plaatsnamen op een kleine tribune waar de pinguïns aan land zouden komen om richting hun nest te gaan. Omdat wij uiteraard wel de beste plek wilden hebben kozen we voor de premium tribune, wat achteraf bezien zijn geld meer dan waard was. Door ook nog eens bijtijds aanwezig te zijn hadden wij plek op de eerste rij (en ook nog eens de beste plekken) en konden we de pinguïns nog net niet aanraken. Bijna zestig van die kleine blauwe jongens en meisjes drentelden een paar meter voor ons langs. Het enige dat ontbrak was een kolderiek circusdeuntje.

Dat smaakte naar meer en als het even kon dit keer zonder begeleiding en hordes andere toeristen. Wij reden om die reden de volgende dag richting Mouraki waar, zo ging het gerucht, de Yellow Eyed Penguin (YEP) gespot zou moeten kunnen worden als je geluk hebt.

Al vroeg kwamen wij aan bij de vuurtoren, waar een pad naar beneden leidde richting een klein schiereiland. Zeehonden lagen werkelijk waar overal te luiwammesen in de spaarzame zon. Op de stenen onderaan de klif, maar ook gewoon boven op het gras waar wij (op gepaste afstand) tussen hen door konden lopen.

Wij konden er geen genoeg van krijgen. De hele dag fotograferen en gewoon op een rots gaan zitten en kijken wat er zou gaan gebeuren. Op deze plek waren maar weinig andere toeristen te vinden en op enig moment hadden wij een (soort van) pad gevonden waarlangs wij konden afdalen naar zeeniveau. Hier lagen wel meer dan twintig zeehonden te bakken en dit leek ons een prima plek om even te blijven zitten.

Zoals wel vaker met dieren gebeuren de leukste dingen als je gaat zitten en één wordt met de omgeving (nee, we zijn geen zeehonden na gaan doen). Na verloop van tijd kwam er een volwassen exemplaar polshoogte nemen die zijn kop boven water stak als de periscoop van een onderzeeër. Kennelijk waren wij goedgekeurd want niet meer dan een kwartiertje later staken vijf pups (geen idee of dat de juiste benaming is, maar van die kleine) hun kop onderzoekend door het kelp heen om de twee vreemdelingen te komen bekijken.

Langzaam maar zeker kwamen ze steeds dichterbij. Eerst uit het water en toen iedere keer voorzichtig weer een stapje dichterbij waarbij zij elkaar leken uit te dagen om weer iets verder te gaan. Op enig moment waren ze niet meer dan anderhalve meter van ons verwijderd en zaten ze ons met hun grote bruine ogen aan te staren. Foto’s nemen was geen optie meer want de telelens zat erop (ik had natuurlijk nooit verwacht ze van zo dichtbij te zien) en ik ging nu echt de lens niet vervangen! Ademloos zaten wij naast elkaar te genieten van dit moment.

Toen de pups weer verder waren gegaan en wij nog zaten bij te komen van deze ervaring werden we opgeschrikt door twee territoriale mannetjes die beide hetzelfde plekje in gedachten hadden om te gaan zonnen. Tijd voor ons om te verkassen.

Na een korte pauze om te eten (het was inmiddels al laat in de middag) besloten we nog even te gaan kijken bij de Mouraki Boulders (een soort van ronde rotsen die op het strand liggen). Dit is een heel bekende en toeristische attractie maar zo laat in de middag zou het wel mee moeten vallen. Niet dus. Spitsuur maar dan op het strand. De koopgoot op zondagmiddag is er niets bij. En dat is hoe het er uit de verte uitzag. Wij hebben de moeite niet eens genomen om er naartoe te lopen en zijn direct rechtsomkeert gegaan. Terug naar de oase van rust bij de vuurtoren.

Het was inmiddels rond zessen en de hoop was dat de pinguïns zich zouden vertonen. Eén exemplaar was de hele dag al aanwezig en in de rui, maar deze zat op een plek ver weg en was om die reden lastig te zien. Maar eindelijk dan toch hadden twee pinguïns tegen de rotsen op hun weg omhoog gevonden en stonden ze enkele meters onder ons. Jullie moeten maar even van ons aannemen dat ze er erg mooi uitzagen want foto’s opladen gaat voorlopig niet meer lukken vrees ik.

Onze laatste rit ging richting Christchurch. Met nog twee dagen te gaan, overwogen we in Christchurch te “kamperen” en de stad te gaan bekijken. We waren er echter nog niet klaar voor om weer in die drukte te verblijven en zijn daarom vandaag maar doorgereden naar Akaroa waar wij morgen op onze laatste dag nog een boottochtje gaan doen in de hoop de hectordolfijnen nog te kunnen zien.

Bedankt allemaal voor het lezen van en reageren op onze blogs. Indien mogelijk delen we nog iets vanuit Fiji, maar voor nu lijkt dat redelijk onzeker.