Lugen en Kea’s vol kattenkwaad

Het prachtige weer van de afgelopen dagen had zich even teruggetrokken, dus wij voelden ons bevoorrecht Wanaka te hebben mogen zien in al z’n glorie. Onderweg richting Queenstown even onder een dik wolkendek, maar zodra wij de daling inzetten richting Lake Wakatipu brak de zon door. Perfecte omstandigheden dus voor een door enkele van jullie al aanbevolen activiteit: Lugen!

Voor de niet kenners onder de lezers. Lugen is een soort karten met een remsysteem a la rodelen. Je kunt elkaar inhalen, maar altijd even oppassen dat je voorganger niet het gat bewust of onbewust dichtrijdt. Wat de ervaring nog veel mooier maakt is dat het startpunt heel hoog boven op een berg ligt (je gaat eerst met een gondel hoog de berg op en vervolgens met een stoeltjeslift naar het begin van de baan), dus je hebt een prachtig uitzicht tijdens het lugen. Tot zover de theorie.

De bedoeling is natuurlijk dat karretje zo snel mogelijk over dat parcours naar beneden te jagen. Remmen is hierbij puur optioneel, want als je de luge dwars in de bocht gooit remt hij ook best wel een beetje op de kunststof onderkant (en dat stinkt als een dolle J). Het moet gezegd dat dit wel ietsjes ten koste gaat van het genieten van het uitzicht maar je krijgt er zoveel lol voor terug!

Racend naar beneden, iedereen inhalend die niet hard genoeg ging, en strijdend met een aantal kinderen die groot genoeg waren om de “rode” afdaling te doen, maar jong genoeg om geen enkele angst te kennen, joegen wij onze ritten er doorheen. Uit de luge stappend, rennend naar de stoeltjeslift die je naar boven brengt en vol gas richting een nieuwe rit.

Simone wilde zo snel al weer instappen dat ze pardoes haar rittenkaartje achterliet in de handen van één van de kaartjesknippers. Hij kon er wel om lachen, wij leken net twee tieners op de kermis. Maar aan alles komt een eind en dat gold ook voor het lugen. Na vijf wilde ritten bergafwaarts zat het erop. Wij hadden er makkelijk nog twintig kunnen doen, zo verslavend is het. Geen woord teveel gezegd Ester, Nanda en Vincent!

Die nacht sliepen wij bij een bijenboer in het veld. De bijen hadden gelukkig vrijaf van werk dus wij konden ongestoord in de avondzon buiten eten en genoten van het mooie weer totdat de zon achter de bergtoppen verdween. Genoten van weer een dag in Nieuw Zeeland!

De volgende ochtend vertrokken wij richting Milford Sound. Het zou gaan regenen en dat zou het schouwspel in Milford alleen maar groter maken. Onderweg stopten wij bij de Homer tunnel. Deze tunnel is ruim 1 kilometer lang, kan maar vanuit één kant tegelijk worden gebruikt (werkt met stoplichten) en het water stroomt langs de muren. Een heel bijzondere ervaring en echt iets voor jou Katinka J.

De Kea’s waar wij al veel over gehoord en gelezen hadden stonden op de parkeerplaats al op ons te wachten. Kea’s zijn grote papagaaiachtige vogels die niet echt mensenschuw zijn. Zeker niet bij deze tunnel waar mensen ondanks herhaaldelijke waarschuwing deze vogels toch voeren. Door het tijdstip (halverwege de middag) en de weersomstandigheden (de voorspellingen waren 100% juist, met bakken uit de hemel tot diep in de nacht) waren wij de enigen die op dat moment op deze parkeerplaats stonden. Wat een geluk! Of niet?

Een drietal Kea’s schuifelde over de parkeerplaats op zoek naar iets eetbaars (of gewoon iets om de snavel in te zetten) en ik had alle kans om te fotograferen zonder andere toeristen op de achtergrond. Tot zover het voordeel.

De andere kant van de medaille……..

Zoals gezegd zijn de Kea’s totaal niet onder de indruk van mensen en zijn ze ook nogal baldadig. Omdat wij de enigen waren op de parkeerplaats en de vogels wel toe waren aan een verzetje lieten ze de kiezelstenen voor wat ze waren en besloten zij zich te richten op wat zachter materiaal…..en wel alles wat rubberachtig is of leek op onze camper. Als een stel professionele garagemedewerkers bekeken ze alle onderdelen en ze hadden hun bek al op een aantal hiervan gezet om te testen of deze wel echt goed vastzaten.

Wegjagen had totaal geen zin. Ze keken mij aan alsof ze zeggen wilden, waar bemoei jij je mee (en het is en was toch echt onze camper) en ik had al gauw in de gaten dat ze de camper sneller uit elkaar zouden halen dan dat de monteurs de banden verwisselen van een formule 1 wagen.

Gelukkig ging het stoplicht bijna op groen dus snel de camper in en met gierende banden door de tunnel en richting de campground. Klaar voor de volgende dag met hopelijk mooi weer en goed zicht…..

En het weer was mooi! Een prachtige dag volgde op die regenachtige dag waardoor we de Milford Sound in zijn volle glorie konden bewonderen. Het is onmogelijk om in woorden te vatten hoe groots de natuur hier is en hoe klein je je als mens voelt tussen die uit het water omhoog torende loodrechte rotsen met overal watervallen die in de Sound storten. Ook foto’s en filmpjes doen het waarschijnlijk geen recht, maar dat heeft ons er niet van weerhouden om onze geheugenkaartjes ramvol te schieten en filmen J.

Op de weg terug op een parkeerplaats hebben we wederom contact kunnen leggen met de locale Kea’s die een oud VW busje aan het demonteren waren. De eigenaren vonden dat op enig moment toch niet zo leuk meer en probeerden er vantussen te gaan. Twee van de belhamels nestelden zich gewoon vrolijk op het dak en gingen tijdens het rijden vrolijk door met hun sloopwerkzaamheden. Hilarisch!

Een poging van mij om hen te filmen leidde tot een snavel die tot tweemaal toe in de camera werd gepland, waarbij mijn vingers op een haar na werden gemist. Toen was ik het onderwerp van de overige fotografen. Niets zo leuk als leedvermaak J.

We zijn nu (wederom) aanbeland in Wanaka bij ons favoriete restaurantje en zetten vanuit hier koers richting Mount Cook.